Γιώργης Σερκεδάκης
ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ .
Συγκινήθηκα και δάκρυσα, με την αισθαντική, γεμάτη αξιοπρέπεια, εγκαρτέρηση, και εξομολογητικό μεγαλείο,
ποίηση της Λήδας– Βασιλικής Θέμελη όπως αυτή παρουσιάζεται στη μετά θάνατον έκδοση της με τις Κρίσιμες
Στιγμές.
Αλήθεια, με πόσους πόντους υπεισέρχονται στην τέχνη της γραφής, η θεματική, η μορφικότητα, η αίσθηση και
μάλιστα όταν αυτή πορεύεται με τη μαγεία της υποβολής ;
Κι ακόμη όταν συμβαίνει, αυτή η αίσθηση, ετσιθελικά να σε πιάνει από το χέρι και να σου λέει: να, εδώ, έτσι,
κοίτα, άκου, μη μιλάς …
Αυτή η μαγεία πρέπει να είναι το σημαίνον ποιοτικό κριτήριο, στην ανθρωποκεντρική- τουλάχιστον – ποίηση.
Κι αυτή η μαγεία είναι παρούσα στα περισσότερα ποιήματα της Λήδας –Βασιλικής Θέμελη.
”Θέλω να κρυφτώ για να κλάψω”, ένας μοναχικός, μικρός στίχος, που χώρεσε και αποδίδει με πληρότητα, το
ήθος και το στίγμα του ανθρώπινου καημού.
Κι αλλού : ” κρυμμένες κι απρόσιτες /οι θεόρατες σπηλιές/βουβές μέσα στο χρόνο / μάθανε να μη μιλάνε / να
μη στενάζουν /να περιμένουν…” , προσδίδει διάσταση στον συμβολισμό των πέριξ.
Οδηγεί και ξαφνιάζει με ” τα λόγια τα τρυφερά / που δεν ειπώθηκαν / (και που) έτρεξαν και πνίγηκαν στο
ποτάμι”.
Συνταγές και αποφασιστικοί συμβουλάτορες δεν υπάρχουν σε κανένα τεφτέρι και σχολειό παρά μόνο στα
εσώτατα του ποιητή, σαν στίγμα προσωπικής ευαισθησίας και ατομικού εξαγνισμού, ευχή ή κατάρα κάποτε .
Την ευχή τη γεύεται όποιος μπορεί να νοιώθει και να αποκαθιστά μέθεξη με τα κείμενα και τότε από
αναγνώστης μπορεί και γίνεται ποιητής.
Την κατάρα την έχει προεισπράξει ο ίδιος ο ποιητής την ώρα που καταθέτει κομμάτι-κομμάτι την ψυχή του, στα
απρόσμενα, στα σκοτεινά, χωρίς λογής-λογής αποκούμπια, για κείνον και μόνο για αυτόν.
Και είναι αβάσταχτο και σκληρό –παρακαταθήκη δύναμης κι ανθρωπιάς, για τη ζωή των επερχομένων – το
μεγαλείο του να γράφει ένας ποιητής ”βρέχοντας με δάκρυα την ξεσκισμένη του σάρκα”, μπορεί τις
θρομβωμένες του φλέβες, αγωνιώντας στη στάγδην ένσταξη των ανασχετικών χημειοφαρμάκων, το να
καταθέτει τη μοίρα του με αξιοπρέπεια και ηρωισμό, γνωρίζοντας πως πηγαίνει να ”αποκτήσει το έλεος του
Θεού ”, ”χωρίς λόγια στα χείλη/ (και) δίχως δάκρυα στο πρόσωπο” .
Αιωνία η μνήμη της ποιήτριας Λήδας Βασιλικής Θέμελη.